Πάλσαρ
Με ένα γενικό όρο το Πάλσαρ είναι ένα περιδινούμενο άστρο νετρονίων.
Οι πάλσαρς είναι μία κατηγορία παλλομένων ραδιοαστέρων που
εμφανίζονται ως ουράνιες ραδιοπηγές, ουράνια δηλαδή σώματα που εκπέμπουν
ανιχνεύσιμη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία με τη μορφή ραδιοφωνικών
κυμάτων. Η ανακάλυψη (1967) του πρώτου πάλσαρ έγινε στο
ραδιοαστρονομικό αστεροσκοπείο του Καίμπριτζ από την Βρετανή αστρονόμο Τζόσλιν Μπελ
(Jocelin Bell), τότε φοιτήτρια, και τον καθηγητή της Άντονι Χιούις (Antony
Hewish), ο οποίος έλαβε και το βραβείο Νόμπελ για την υλοποίηση τεχνικής που
οδήγησε στην ανακάλυψη των πάλσαρς.Σήμερα είναι γνωστοί 550 περίπου πάλσαρς, πολλοί από τους
οποίους εκτός από τα ραδιοκύματα εκπέμπουν και ακτινοβολίες άλλων συχνοτήτων,
όπως ακτίνες Χ, υπέρυθρη και υπεριώδη ακτινοβολία και μάλιστα με την ίδια
περίοδο. Υπάρχουν, όμως, μόνο δύο πάλσαρς που εκπέμπουν ακτινοβολία στο μήκος
κύματος του ορατού φωτός, ο πάλσαρ που βρίσκεται στο κέντρο του νεφελώματος του
Καρκίνου (ανακαλύφθηκε το 1968) και ο πάλσαρ στον αστερισμό του Ιστίου
(ανακαλύφθηκε το 1977), ο οποίος είναι όμως πάρα πολύ αμυδρός με λαμπρότητα που
φθάνει μόλις το 26ο μέγεθος. H παρατηρούμενη κανονικότητα της εκπομπής
ακτινοβολίας από τα άστρα αυτά, οδήγησε αρχικά στην εξέταση του ενδεχόμενου να
πρόκειται για προσπάθειες εξωγήινων να επικοινωνήσουν με άλλους πολιτισμούς.
Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό ότι οι πάλσαρς είναι αστέρες νετρονίων, και η κανονικότητα της
περιόδου της ακτινοβολίας τους προέρχεται από το γεγονός ότι αυτή ακολουθεί την
ταχύτατη περιστροφή του άστρου γύρω από τον εαυτό του.
Πηγές: http://sfak.org/page/%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CF%83%CE%B1%CF%81/393
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CF%83%CE%B1%CF%81
Οι πάλσαρς είναι μία κατηγορία παλλομένων ραδιοαστέρων που
εμφανίζονται ως ουράνιες ραδιοπηγές, ουράνια δηλαδή σώματα που εκπέμπουν
ανιχνεύσιμη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία με τη μορφή ραδιοφωνικών
κυμάτων. Η ανακάλυψη (1967) του πρώτου πάλσαρ έγινε στο
ραδιοαστρονομικό αστεροσκοπείο του Καίμπριτζ από την Βρετανή αστρονόμο Τζόσλιν Μπελ
(Jocelin Bell), τότε φοιτήτρια, και τον καθηγητή της Άντονι Χιούις (Antony
Hewish), ο οποίος έλαβε και το βραβείο Νόμπελ για την υλοποίηση τεχνικής που
οδήγησε στην ανακάλυψη των πάλσαρς.Σήμερα είναι γνωστοί 550 περίπου πάλσαρς, πολλοί από τους
οποίους εκτός από τα ραδιοκύματα εκπέμπουν και ακτινοβολίες άλλων συχνοτήτων,
όπως ακτίνες Χ, υπέρυθρη και υπεριώδη ακτινοβολία και μάλιστα με την ίδια
περίοδο. Υπάρχουν, όμως, μόνο δύο πάλσαρς που εκπέμπουν ακτινοβολία στο μήκος
κύματος του ορατού φωτός, ο πάλσαρ που βρίσκεται στο κέντρο του νεφελώματος του
Καρκίνου (ανακαλύφθηκε το 1968) και ο πάλσαρ στον αστερισμό του Ιστίου
(ανακαλύφθηκε το 1977), ο οποίος είναι όμως πάρα πολύ αμυδρός με λαμπρότητα που
φθάνει μόλις το 26ο μέγεθος. H παρατηρούμενη κανονικότητα της εκπομπής
ακτινοβολίας από τα άστρα αυτά, οδήγησε αρχικά στην εξέταση του ενδεχόμενου να
πρόκειται για προσπάθειες εξωγήινων να επικοινωνήσουν με άλλους πολιτισμούς.
Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό ότι οι πάλσαρς είναι αστέρες νετρονίων, και η κανονικότητα της
περιόδου της ακτινοβολίας τους προέρχεται από το γεγονός ότι αυτή ακολουθεί την
ταχύτατη περιστροφή του άστρου γύρω από τον εαυτό του.
Πηγές: http://sfak.org/page/%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CF%83%CE%B1%CF%81/393
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CF%83%CE%B1%CF%81