Δίας
Ο Δίας είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος με μάζα περίπου 320 φορές μεγαλύτερη από τη Γη και σώμα της ίδιας χημικής σύνθεσης με τον Ήλιο. Η τεράστια μάζα του, καθώς και τα φυσικά φαινόμενα που δημιουργούνται στο εσωτερικό και στην ατμόσφαιρά του, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο πλανήτης αυτός μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν ένα αστέρι που λόγω της μικρής του μάζας, σε σχέση με την απαιτούμενη που είναι κάπου 70 φορές μεγαλύτερη, δεν κατάφερε ποτέ να φθάσει στο σημείο που φτάνουν τα κανονικά άστρα στη διάρκεια της ζωής του (Κύρια Ακολουθία) και τώρα πεθαίνει όπως προβλέπει η αστρική εξέλιξη.
Ο μεγαλοπρεπής Δίας παρουσιάζει ένα σύστημα πολυσύνθετο, όπως των μαγευτικών δορυφόρων, του δακτυλίου και των εκτεταμένων ισχυρών ραδιενεργών ζωνών. Αποτελεί ένα ολόκληρο σύμπαν από μόνος του με τα διακριτικά και μοναδικά ουράνια σώματα που τον περιστοιχίζουν. Όπως η Αφροδίτη και ο Άρης, έτσι και ο Δίας έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ιστορικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αστρονομίας. Ιδιαίτερα μετά την ανακάλυψη των τεσσάρων μεγαλύτερων δορυφόρων από τον Γαλιλαίο, που στάθηκε η αιτία να εναντιωθεί στη θεωρία ότι η Γη είναι το κέντρο του σύμπαντος και όλα περιστρέφονται γύρω από αυτήν.
Μέχρι σήμερα έχουν προσπεράσει και μελετήσει τον Δία πέντε συνολικά διαστημόπλοια: τα Pioneer 10, 11, τα Voyager 1, 2 και το Galileo. Τα Pioneer τράβηξαν τις πρώτες φωτογραφίες, οι οποίες όμως, ποιοτικά δεν ήταν τόσο καλές όπως αυτές των Voyager που είχαν πιο προηγμένο εξοπλισμό. Ύστερα ακολούθησε η αποστολή του Galileo, η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και έχει στεφτεί με μεγάλη επιτυχία στη μελέτη του γίγαντα των πλανητών και του περιβάλλοντός του.
Πολύ διαφορετικός από τους κοντινότερους στη Γη πλανήτες, ο Δίας είναι στην ουσία μία τεράστια σφαίρα σκόνης υδρογόνου και ηλίου, ενώ περιέχει και μεγάλες ποσότητες αμμωνίας, μεθανίου και άλλα αέρια πλούσια σε υδρογόνο, δηλαδή από τα συστατικά που περιείχε πιθανόν και η πρώιμη ατμόσφαιρα της Γης. Οι πιο πρόσφατες μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο Δίας εκπέμπει περισσότερη ενέργεια από αυτή που δέχεται από τον Ήλιο. Αυτό οφείλεται στο ότι ακτινοβολεί στο διάστημα τη θερμότητα που έχει παραχθεί από τότε που σχηματίστηκε και στο ότι συστέλλεται. Σε σχέση με τη Γη, βρίσκεται ακόμη σε καθυστερημένο στάδιο εξέλιξης, που ο πλανήτης μας έχει ξεπεράσει εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Δεδομένου ότι η θερμοκρασία μειώνεται με το ύψος, η έντονη εσωτερική θερμοκρασία του Δία μετατρέπεται στα υψηλά στρώματα σε παγερό αέρα που φθάνει σε θερμοκρασία τους -150οC.
Οι διαταραχές της ατμόσφαιρας του δημιουργούν ανοιχτές και σκούρες ραβδώσεις που αποτελούν και το χαρακτηριστικό της εμφάνισής του. Η περίφημη κόκκινη κηλίδα του, ιδιαίτερα, δεν είναι παρά μία φοβερή καταιγίδα, με πλάτος τρεις φορές το πλάτος της Γης και πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε πριν από 300 χρόνια. Πολλές καταιγίδες σαρώνουν την επιφάνεια του Δία για εβδομάδες ολόκληρες και προκαλούνται από την ηλιακή θερμότητα, καθώς αέρια εκτινάσσονται από το εσωτερικό του και παγιδεύονται στις ζώνες ισχυρών ανέμων αντίθετων διευθύνσεων.
Ο μεγαλοπρεπής Δίας παρουσιάζει ένα σύστημα πολυσύνθετο, όπως των μαγευτικών δορυφόρων, του δακτυλίου και των εκτεταμένων ισχυρών ραδιενεργών ζωνών. Αποτελεί ένα ολόκληρο σύμπαν από μόνος του με τα διακριτικά και μοναδικά ουράνια σώματα που τον περιστοιχίζουν. Όπως η Αφροδίτη και ο Άρης, έτσι και ο Δίας έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ιστορικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αστρονομίας. Ιδιαίτερα μετά την ανακάλυψη των τεσσάρων μεγαλύτερων δορυφόρων από τον Γαλιλαίο, που στάθηκε η αιτία να εναντιωθεί στη θεωρία ότι η Γη είναι το κέντρο του σύμπαντος και όλα περιστρέφονται γύρω από αυτήν.
Μέχρι σήμερα έχουν προσπεράσει και μελετήσει τον Δία πέντε συνολικά διαστημόπλοια: τα Pioneer 10, 11, τα Voyager 1, 2 και το Galileo. Τα Pioneer τράβηξαν τις πρώτες φωτογραφίες, οι οποίες όμως, ποιοτικά δεν ήταν τόσο καλές όπως αυτές των Voyager που είχαν πιο προηγμένο εξοπλισμό. Ύστερα ακολούθησε η αποστολή του Galileo, η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και έχει στεφτεί με μεγάλη επιτυχία στη μελέτη του γίγαντα των πλανητών και του περιβάλλοντός του.
Πολύ διαφορετικός από τους κοντινότερους στη Γη πλανήτες, ο Δίας είναι στην ουσία μία τεράστια σφαίρα σκόνης υδρογόνου και ηλίου, ενώ περιέχει και μεγάλες ποσότητες αμμωνίας, μεθανίου και άλλα αέρια πλούσια σε υδρογόνο, δηλαδή από τα συστατικά που περιείχε πιθανόν και η πρώιμη ατμόσφαιρα της Γης. Οι πιο πρόσφατες μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο Δίας εκπέμπει περισσότερη ενέργεια από αυτή που δέχεται από τον Ήλιο. Αυτό οφείλεται στο ότι ακτινοβολεί στο διάστημα τη θερμότητα που έχει παραχθεί από τότε που σχηματίστηκε και στο ότι συστέλλεται. Σε σχέση με τη Γη, βρίσκεται ακόμη σε καθυστερημένο στάδιο εξέλιξης, που ο πλανήτης μας έχει ξεπεράσει εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Δεδομένου ότι η θερμοκρασία μειώνεται με το ύψος, η έντονη εσωτερική θερμοκρασία του Δία μετατρέπεται στα υψηλά στρώματα σε παγερό αέρα που φθάνει σε θερμοκρασία τους -150οC.
Οι διαταραχές της ατμόσφαιρας του δημιουργούν ανοιχτές και σκούρες ραβδώσεις που αποτελούν και το χαρακτηριστικό της εμφάνισής του. Η περίφημη κόκκινη κηλίδα του, ιδιαίτερα, δεν είναι παρά μία φοβερή καταιγίδα, με πλάτος τρεις φορές το πλάτος της Γης και πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε πριν από 300 χρόνια. Πολλές καταιγίδες σαρώνουν την επιφάνεια του Δία για εβδομάδες ολόκληρες και προκαλούνται από την ηλιακή θερμότητα, καθώς αέρια εκτινάσσονται από το εσωτερικό του και παγιδεύονται στις ζώνες ισχυρών ανέμων αντίθετων διευθύνσεων.
Ο Δίας διαθέτει 27 γνωστούς συνολικά δορυφόρους, με πιο δημοφιλή την Ευρώπη και την Ιώ. Εδώ και καιρό υπάρχουν ισχυρές υπόνοιες ότι στην Ευρώπη, στον μικρότερο από τους τέσσερις δορυφόρους του Δία που ανακάλυψε ο Γαλιλαίος, υπάρχει ένας ωκεανός κάτω από το λεπτό επιφανειακό φλοιό. Αυτός φαίνεται στις διάφορες φωτογραφίες που στέλνει κατά καιρούς η ρομποτική διαστημοσυσκευή Galileo. Μάλιστα, μετά από μελέτη χιλιάδων φωτογραφιών πολλοί ερευνητές εκτιμούν ότι ο επιφανειακός φλοιός της Ευρώπης δεν ξεπερνάει τα 5 χιλιόμετρα σε πάχος, ενώ ο ωκεανός που -πιθανά- βρίσκεται από κάτω, μπορεί να φτάνει σε βάθος 50 χιλιομέτρων .
Εξαιτίας της δηλητηριώδης σύνθεσης της ατμόσφαιρας του Δία σε υδρογόνο, ήλιο, μεθάνιο και αμμωνίας, δεν θα ήταν δυνατόν να αναπνεύσετε αν βρισκόσασταν στον γίγαντα των πλανητών. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν προσπαθούσατε να πάτε εκεί με κάποιο είδος στολής, θα αντιμετωπίζατε δυσκολία στο περπάτημα, λόγω της μεγάλης μάζας του πλανήτη και της ισχυρότατης βαρύτιμης έλξης.
Καθώς θα πέφτατε με αλεξίπτωτο διαμέσου της ατμόσφαιρας, η πίεση και η υψηλή θερμοκρασία θα προκαλούσε την σύνθλιψη και το λιώσιμο του σώματός σας ή οποιουδήποτε διαστημικού σκάφους, το οποίο θα οδηγούσατε. Για παράδειγμα, το όχημα εισόδου που απελευθέρωσε η διαστημοσυσκευή Galileo επέζησε μονάχα μία ώρα στην προσπάθειά της να διεισδύσει με αλεξίπτωτο εντός της πυκνής και θυελλώδης ατμόσφαιρας.
Οι πραγματικά εχθρικές συνθήκες που επικρατούν στον Δία δεν αφήνουν κανένα περιθώριο επίσκεψης του ανθρώπου. Και αυτό είναι κρίμα διότι υπάρχει η πιθανότητα ύπαρξης κάποιας μορφής ζωής -εντελώς διαφορετικής από τη Γη- στα έγκατα της ατμόσφαιρας του αεριώδη πλανήτη. Ο Δίας έχει μάζα 2,5 φορές όσο η μάζα όλων των άλλων πλανητών του ηλιακού συστήματος μαζί - ως μέγεθος μάζας είναι τόσο μεγάλο, ώστε το βαρύκεντρο του συστήματος Δία - Ήλιου βρίσκεται επάνω από την επιφάνεια του Ήλιου σε απόσταση 1,068 ηλιακές ακτίνες από το κέντρο του Ήλιου. Αν και αυτός ο πλανήτης κάνει τη Γη να μοιάζει με νάνο, με διάμετρο 11 φορές μεγαλύτερη, είναι πολύ λιγότερο πυκνός. Κανένας λόγος περί ζωής, ανάλογης με τη γήινη, δεν είναι δυνατόν να προταθεί προκειμένου για τον πλανήτη Δία. Το 1976 ο Αμερικανός φυσικός Καρλ Σαγκάν πρότεινε ότι μορφές ζωής με οργανική χημεία που βασίζονται στην υγρή αμμωνία (και όχι στο νερό όπως γίνεται στη Γη) θα μπορούσαν να επιβιώσουν στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας του Δία. Ο Σαγκάν βάσισε την άποψη του στην οικολογία των γήινων θαλασσών όπου υπάρχει φυτοπλαγκτόν στα ανώτερα στρώματα, πιο χαμηλά ψάρια που τρέφονται από το πλαγκτόν και στα χαμηλότερα βάθη κυνηγοί που τρέφονται με τα ψάρια. Ο Δίας θεωρείται ότι αποτελείται από ένα πυκνό πυρήνα με ένα μείγμα στοιχείων, ένα στρώμα υγρού μεταλλικού υδρογόνου με λίγο ήλιο που τον περιβάλλει, και ένα εξωτερικό στρώμα κυρίως από μοριακό υδρογόνο. Πέραν αυτής της βασικής διάρθρωσης, υπάρχει ακόμα μεγάλη αβεβαιότητα. Ο πυρήνας συχνά περιγράφεται ως βραχώδης, αλλά κάθε λεπτομέρεια στη σύνθεση του είναι άγνωστη, όπως και οι ιδιότητες των υλικών σε θερμοκρασίες και πιέσεις σε τέτοια βάθη. Το 1997, είχε προταθεί από βαρυτικές μετρήσεις, ότι ο πυρήνας του Δία έχει 12 έως 45 φορές τη μάζα της Γης, ή περίπου το 3% -15% της συνολικής Μάζας του Δία. Η παρουσία του πυρήνα κατά τη διάρκεια τουλάχιστον ενός μέρους της ιστορίας του Δία προτείνεται από τα μοντέλα του πλανητικού σχηματισμού που αφορούν την αρχική σύσταση ενός βραχώδους ή παγωμένου πυρήνα που είναι αρκετά ογκώδης για να συλλέξει μέρος του όγκου από υδρογόνο και ήλιο από το πρωτοηλιακό νεφέλωμα. Αν υποθέσουμε ότι υπήρχε, μπορεί να έχει συρρικνωθεί καθώς ρεύματα μεταφοράς θερμού υγρού μεταλλικού υδρογόνου αναμίχθηκαν με το λειωμένο πυρήνα και μετέφεραν το περιεχόμενό του σε υψηλότερα επίπεδα στο πλανητικό εσωτερικό. Ο πυρήνας μπορεί τώρα να απουσιάζει εντελώς, καθώς οι μετρήσεις δεν είναι ακόμα αρκετά ακριβείς ώστε να αποκλειστεί η δυνατότητα αυτή. Ο Δίας έχει ένα αμυδρό πλανητικό σύστημα δακτυλίων που αποτελείται από τρία κύρια τμήματα: τον εσωτερικό δακτύλιο σωματιδίων, γνωστό ως φωτοστέφανο, ένα σχετικά φωτεινό κύριο δακτύλιο, και ένα εξωτερικό αραχνοΰφαντο δαχτυλίδι. Αυτά τα δαχτυλίδια φαίνεται να έχουν προέλθει από σκόνη, αντί πάγο όπως συμβαίνει με τους δακτυλίους του Κρόνου. Ο κύριος δακτύλιος είναι πιθανώς κατασκευασμένος από υλικό που εκτινάσσεται από τους δορυφόρους Αδράστεια και Μήτις. Το υλικό που κανονικά θα επέστρεφε πίσω στο φεγγάρι τραβιέται σε τροχιά γύρω από το Δία λόγω της ισχυρής βαρυτικής επιρροής του. Η τροχιά του υλικού στρέφει προς τον Δία και νέο υλικό προστίθεται από επόμενες συγκρούσεις. Με παρόμοιο τρόπο, τα φεγγάρια Θήβη και Αμάλθεια παράγουν ίσως τις δύο ξεχωριστές συνιστώσες του σκονισμένου αραχνοΰφαντου δακτυλίου.]Υπάρχουν επίσης αποδεικτικά στοιχεία ενός βραχώδη δακτυλίου κατά μήκος τής τροχιάς της Αμάλθειας, ο οποίος μπορεί να αποτελείται από συντρίμμια από το φεγγάρι. Πολύ διαφορετικός από τους κοντινότερους στη Γη πλανήτες, ο Δίας είναι στην ουσία μία τεράστια σφαίρα σκόνης υδρογόνου και ηλίου, ενώ περιέχει και ποσότητες αμμωνίας, μεθανίου, δηλαδή κάποια απ' τα συστατικά που περιείχε πιθανόν και η πρώιμη ατμόσφαιρα της Γης. Δεδομένου ότι η θερμοκρασία μειώνεται με το ύψος, η έντονη εσωτερική θερμοκρασία του Δία μετατρέπεται στα υψηλά στρώματα σε παγερό αέρα που φθάνει σε θερμοκρασία τους -150οC.
Ο Δίας έχει έναν δυναμικά εξελισσόμενο καιρό με δομές νεφών που αλλάζουν μέσα σε χρονικό διάστημα ακόμα και λίγων ωρών. Οι διαταραχές της ατμόσφαιρας του δημιουργούν ανοιχτές και σκούρες ραβδώσεις που αποτελούν και το χαρακτηριστικό της εμφάνισής του, αποτέλεσμα της διαφορικής περιστροφής. Η περίφημη ερυθρά κηλίδα του, ιδιαίτερα, δεν είναι παρά μία φοβερή καταιγίδα, με πλάτος τρεις φορές το πλάτος της Γης και η οποία υπάρχει τα τελευταία 300 χρόνια. Πολλές καταιγίδες σαρώνουν την επιφάνεια του Δία για εβδομάδες ολόκληρες και προκαλούνται από την ηλιακή θερμότητα, καθώς αέρια εκτινάσσονται από το εσωτερικό του και παγιδεύονται στις ζώνες ισχυρών ανέμων αντίθετων διευθύνσεων.
Πηγές: : ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΔΙΑΣ.astronomia.gr
ΔΙΑΣ. iek-sidir.ser.sch.gr/sun/dias